Si Felipe ay may kahon ng mga laruan. Ang bawat pirasong naroon ay kanyang iniibig at pinag-mamalaki. Naniniwala siya na ang lahat ng iyon ay regalo sa kanya ng kanyang Ama na nasa malayong lugar. Mula sa nag-gagandahang kayumangging mga manika hanggang sa matatapang na mga laruang-kawal, may mga laruan pa siyang yari sa kahoy, mga laruang hayop at mga isda, mga holen na nangag-kikintaban at sadyang napakamahal at kahanga-hanga. Nangako siyang babantayan ang kahon mula sa sinumang bata na aagaw nito o kukuha ng isa man sa laman niyon.
Isang araw ay nakilala niya si Ponyong, isang bata na buhat pa sa kabilang kanto. Walang dala si Ponyong maliban sa hawak-hawak nitong komiks na tungkol sa super-hero na taga-pagligtas, laruang espada at baril-barilan subalit nangako ito na lalong magiging maganda at matitibay ang mga laruan sa kahon kung hahayaan lamang ni Felipe na idagdag ang nasabing komiks sa kahon ng mga laruan at ibahagi ang kasiyahan sa lahat ng mayroon sa loob ng kahon. Iyon ang panlalansing ginawa ni Ponyong na nagkaroon agad ng interes sa kahon ng laruan ni Felipe.
Dahil sa kagustuhan ni Felipe na lalong mapabuti ang mga laruan, bagamat may bahagyang pagtutol ay agad din itong pumayag. Natural marahil sa kanya ang pagiging hindi maramot.
Napasakamay ni Ponyong ang kahon ng laruan. Ginamit maigi ni Ponyong ang komiks na may kwento ng super-herong taga pagligtas upang libangin si Felipe at tina-taga pa ni Panyong ng laruang espada ang kamay ni Felipe kada nanaisin nitong bawiin o paki-alaman ang sarili nitong mga laruan. Hah! Sinamantala ni Ponyong ang pagiging kimi at kabaitan ni Felipe!
Matagal ding nag-isip si Felipe kung paanong muling mababawi ang kahon ng laruan saka siya naglakas-loob na inagaw itong muli kay Ponyong ng minsang nalingat ito dahil na rin sa pakikipag-away sa ibang kalaro. Subalit matalino si Ponyong. Habang tuwang-tuwa si Felipe na nakuha na niyang muli ang kahon ng laruan, palihim na ibinenta ni Ponyong ang kahon at ang lahat ng laman nito sa tiyuhin ni Felipeng si Samuel sa murang halaga. Bagamat nagulat si Felipe, natuwa na rin siyang malaman na malaya na niyang mapaglalaruan muli ang lahat ng nasa kahon
dangan nga lamang at ang kanyang Tiyo Samuel na ang nagsasabi kung kailan siya dapat tumigil o kung anulang ang maaaring gamitin.
Ah, naisip niyang mabuti na rin iyon at may taga-pagtanggol na siya at ang kanyang mga laruan.
At hindi nga siya nagkamali ng minsang inagaw ng kanyang kapit-bahay na si Japok ang kahon. Agad siyang sinaklolohan ng kanyang Tiyo Samuel. Kasunod noon, isinauli sa kanya ng kanyang Tiyo Samuel ang kahon ng laruan.
Lalong napalapit ang loob ni Felipe sa kanyang Tiyo Samuel ng binigyan siya nito ng mga laruan na sadyang si Tiyo Samuel lamang ang may-roon mula sa kotse-kotsehan, tumutugtog at umiilaw na mga laruan at kung anu-ano pang nakalilibang na bagay bagama’t karamihan sa mga iyon ay pinag-lumaan lamang na laruan at gamit ng kanyang Tiyo Samuel.
Sa pagkalibang ni Felipe, hindi na siya tumutol ng hingin ni Tiyo Samuel ang mga laruang yari sa kahoy, mga laruang hayup at mga isda, at mga holen na nangag-kikintaban at sadyang napakamahal at kahanga-hanga. Paminsan-minsan ding pumipili si Tiyo Samuel ng tau-tauhan at manika na kanyang hinihiram para naman sa kanyang mga anak.
Ang tanging naiwan sa kahon ay ang mga pinag-lumaang laruan ni Tiyo Samuel na mas kinahumalingan ni Felipe at ang Komiks na naiwan ni Ponyong. Napabayaang nasa ilalim at hindi na halos naaasikasung gamitin ni Felipe ang mga kayumanggi niyang mga manika at matatapang na laruang kawal na dati nang nasa loob ng kahon. Hindi rin napansin ni Felipe na sa pagkahilig niya sa Komiks ni Ponyong , wala itong naging dulot kundi lalong paramihin ang nagsisiksikang laruan sa ilalim ng kahon.
Hanggang sa napunit ang kahon na kahit anung tahi ni Felipe ay tila nagagalit na ang mga laruan.
Patuloy itong nawawasak hanggang sa unti-unti nang nagtutulakan, naggi-gitgitan at nagla-laglagan ang mga ito sa kung saan-saan. Nalungkot siyang pagmasdan habang sinasamantala ito ng ibang mga bata. Dampot-dito, dampot-doon ang ginawa ng mga iyon sa bawat laruang nahuhulog mula sa ilalim at ibabaw ng punit-punit at nag uumapaw na kahon ng laruan ni Felipe.
Dahil sa paniniwalang kaya pang isalba ang unti unting pagkawasak ng kahon, isang pagkakamali ang nagawa ni Felipe…pagkakamaling ‘di niya aaminin kailanman…
Batas militar ang kailangan sa lumalalang punit sa kahon gawa ng nag-aalsang mga laruan! Itinalaga niya ang mapanakot na de-bateryang police car sa ibabaw ng punpon ng mga laruan. Walang sawa itong nag wang-wang at lumikha ng takot sa iba pang laruan na sawang-sawa nang laging nasa ilalim ng kahon.
Subalit patuloy pa rin ang pagkasira ng kahon, lalong nag-alsa ang mga laruan. Mapayapa nilang natanggal ang bateryang nagbigay lakas at paninindak sa Police Car. Toy Power. At nasundan pa ng Toy Power 2. May nag-aalsang sunda-sundaluhan, subalit nasusupil din naman. Punit punit na talaga ang kahon. Naglalabo-labo na ang laruan. Numi-nipis na ang sahig na sumasalo sa mga laruang nagsisiksikan sa ilalim…
Nalungkot si Felipe. Isa-isa nang nahuhulog ang laruan. Nawawasak pag bagsak sa lupa. Yung iba, kusa nang tumatalon papalabas ng kahon. Yung iba naman,itinutulak ng mga laruan ni Tiyo Samuel at dikta ng Superhero Komiks ni Ponyong.
Hanggang sa tuluyan nang napunit ang kahon. Nag-iiyak ng husto si Felipe. Hinayang na hinayang sa nagkalat na mga laruan. Hindi dumating si Tiyo Samuel para sana tulungan siyang sagipin ang nawasak na kahon. Ngayon, kahit napapalibutan si Felipe ng wasak-wasak na laruan, maingat niyang dinampot ang komiks ni Ponyong. Isang araw, aayusin ng Superhero ang lahat ng nasira…Isang araw…
***********************************************************************
Opisyal na Lahok para sa kategorya ng Kwentong Pambata para sa Saranggola Blog Awards 3.
oh, my doodles! 