‘para sa hindi marunong magmahal,ikaw na yata ang kaibig-ibig na nakilala ko…’
hindi ko makakalimutan ang mapait na ngiti,ang huling salita bago ka tuluyang sumakay ng bus at unti-unting tinanggal ang aking kamay sa pagkakahawak sa kamay mo.yun ang unang pagkakataon na hindi ko isiniwalat ang aking depensa sa sinabi mo.hindi ko na nasabi ang itutugon ko sana.
‘para sa aalis na alam kong hindi na babalik…lagi akong maghihintay…’
sisihin ako ng lahat sa iyong paglayo.magiging kasalanan ang pagtawa’t paglilibang kung hindi ka na babalik.mangangalabit ang bawat posteng nagtataka at magtatanong kung bakit hindi na kita kasama.sisitsit at mag-uusisa ang bawat kawaling kakapal sa uling kung bakit ako na ang nagluluto ng almusal sa umaga.bibingihin ako ng alingawngaw ng katahimikan ng kwartong puno dati nang hagikhik mo.tititigan ako ng masama ng TV dahil ikaw dati ang kinasanayan nyang kaharap.bibigtihin ako ng umiitim na kwelyo ng polo ko para parusahan ako sa kakulangan ko ng alam sa paglalabang ikaw dati ang gumagawa.gagawin akong katatawanan ng kape at juice dahil lahat sila’y maglalasang champoy.sasakalin ako ng kurtinang pinakapal ng alikabok at mamamatay din ang pitcher plant sa uhaw kagaya ng unti-unting pagkamatay ko sa iyong pag-alis at higit sa lahat,sino pa ang mapagsasabihin ko na ‘mahilig,ako sa maganda at matalino pero para sa’yo…i’ll make an exception!’?
pero ngayong gabi,naisip kong hindi ka na hintayin…dahil hindi bagay na tumupad sa PROMISE ang ASSHOLE na gaya ko…
oh, my doodles! 